HET GROEIENDE JONGE PAARD

In het skeletweefsel bevinden zich een aantal afgewisselde cellen die de taak hebben de botstructuur aan te passen door materiaal te verwijderen of in te bedden. Dit aanpassingsproces is continu, maar wordt vooral intens naarmate het paard groeit.

Bij een jong paard is nog niet het hele skelet omgezet in botweefsel. Sommige delen blijven over als kraakbeen, waarbij zowel in de lengte als in de breedte groei kan plaatsvinden. Deze delen van het skelet van het paard worden groeizones genoemd en bevinden zich aan de uiteinden van de lange buisvormige botten, zelfs in de gebieden onder de buisvormige botten zijn er zones waar groei kan plaatsvinden. De levende cellen in de groeizones organiseren de kraakbeenmassa zodat er bot wordt gevormd. Dit gebeurt onder andere door calcium en fosfor op te slaan. Het weefsel wordt hard en sterk. Dit type skelettransformatie kan alleen voorkomen bij jonge paarden. Hoe lang het duurt, hangt af van erfelijke factoren, voeding en andere factoren in de omgeving van het paard.

Nadat de groei van het paard is voltooid, blijven de levende cellen in de botstructuur het skelet aanpassen aan de spanningen waaraan het paard wordt blootgesteld - bijvoorbeeld door training. Het is daarom belangrijk dat het jonge paard veel en rondom beweegt. Het is ook belangrijk dat het skelet via het rantsoen wordt voorzien van de voedingsstoffen die het nodig heeft voor zijn aanpassing.

Uitgebalanceerd rantsoen voor een gelijkmatige groei

Een verstoorde mineralenbalans is een van de belangrijkste oorzaken van de verstoringen in de skeletontwikkeling van jonge paarden. Vaak is het een gebrek aan fosfor – vanwege het feit dat de via het voer aangevoerde fosfor een lage verteerbaarheid heeft. Een tekort aan calcium komt minder vaak voor, omdat het paard gemakkelijk door deze stof wordt opgenomen. Een disbalans van bepaalde mineralen kan ernstige verstoringen in de ontwikkeling van de botten veroorzaken.

_{Foto: Kristin Harms}

De gelijkmatigheid van de toevoer van voedingsstoffen is belangrijk, omdat je een gelijkmatige en harmonieuze groei van het jonge paard wilt. Daarom moeten veulens hebben geleerd om al vóór de scheiding krachtvoer te eten, anders lopen ze het risico na de scheiding in een groeidip te komen. De groeidip wordt later vaak gecompenseerd met geforceerde, stapsgewijze groei die kan leiden tot een slechtere botkwaliteit. Als het veulen vervolgens leert om krachtvoer te eten, groeit het op – d.w.z. groeit het drastisch. Als er in deze periode een relatief hoog gehalte aan energiegevende stoffen aan de voeding wordt toegevoegd, kan de kwaliteit van de botten verslechteren. Dezelfde soort verstoring kan optreden als het jonge paard in de winter onvoldoende voedingsstoffen heeft gekregen en vervolgens wordt vrijgelaten op een zware weide.

Om een harmonieuze groei van het jonge paard te garanderen, moet de fokker altijd een geanalyseerd ruwvoer gebruiken dat naar behoefte in evenwicht is met een nutritioneel verklaard en geanalyseerd krachtvoer.

Training en groei

Draf- en galopperpaarden worden meestal al in het najaar als eenjarigen in training gebracht. Hun groei is dan nog steeds aan de gang en stopt pas op de leeftijd van ongeveer 36 maanden – d.w.z. aan het einde van het seizoen van 3 jaar. De basistraining van de meeste jonge paarden begint dus al tijdens de groei en ontwikkeling. Dit kan enkele voordelen hebben, omdat het groeiende skelet zich door inspanning moet aanpassen om met toekomstige stress om te gaan. Tegelijkertijd vereist de voeding van het jonge paard in training speciale overwegingen. Vaak "vergeet" je dit en geef je het jonge paard een "gestandaardiseerd" voerrantsoen dat is aangepast voor volgroeide wedstrijdpaarden.

Het jonge paard op vrije voeten

Studies tonen aan dat paarden in kuddes er langer over doen om te eten in vergelijking met paarden in een traditionele stalomgeving. Het is ook bekend dat paarden meestal het liefst van de grond eten – zoals de natuur het bedoeld heeft voor grasetende kuddedieren. Hoog geplaatste voerbakken dwingen het paard dus om in een onnatuurlijke lichaamshouding te eten en kunnen op de lange termijn schade toebrengen aan het paard. Zolang het jonge paard groeit, is het belangrijk dat het voerrantsoen eiwitten in de juiste hoeveelheid en van de juiste kwaliteit levert. De balans van verschillende mineralen – voornamelijk calcium en fosfor – is belangrijk voor een gezonde botontwikkeling. Om ervoor te zorgen dat het rantsoen de juiste hoeveelheid en evenwichtige verhoudingen van de belangrijkste voedingsstoffen bevat, moeten alle boeren hun ruwvoer laten analyseren en het totale rantsoen opbouwen op basis van de waarden erin. Dit gaat het gemakkelijkst als u een nutritioneel verklaard kant-en-klaar voer gebruikt met een samenstelling die geschikt is voor jonge paarden.

Jonge paarden die los worden gehouden en in de wintermaanden veel buiten staan, hebben een energieboost nodig. Niet alleen bij strenge kou wordt een "opschakeling" van de energie-inhoud van het voerrantsoen geactualiseerd, ook de combinatie van regen en wind heeft een sterk verkoelend effect en al in het vroege najaar moet men letten op het energiegedeelte van het voerrantsoen. De jonge paarden hebben energie nodig om warm te blijven, maar ook voor de wens om mobiel te blijven. Mobiliteit is van groot belang voor de toekomstige duurzaamheid van het skelet en de aanpassing van spieren, pezen en ligamenten aan de belasting die de training uiteindelijk met zich mee zal brengen. Paarden trekken in de winter de juiste vacht aan, wat het soms moeilijk maakt om hun werkelijke lichaamsconditie in te schatten. Een "kroeshaar" en licht buikig paard wekt gemakkelijk de indruk dat zijn spiervolume groter is dan het in werkelijkheid is. De fokker moet daarom regelmatig de lichaamsconditie van het paard controleren en vergelijken met een beoordelingsschema voor de lichaamsconditie. Als je dit regelmatig doet, kun je veranderingen in de lichaamsconditie van individuele paarden gemakkelijker detecteren.

In een kudde jonge paarden die "collectief" worden gevoed – d.w.z. met vrije toegang tot voer – zullen sommige individuen meer gewicht krijgen dan andere. De rangschikking van de kudde bepaalt wie voorrang heeft op het voer, wat ertoe kan leiden dat sommige individuen te weinig voer krijgen en anderen te veel consumeren. Het voer moet over een relatief groot gebied worden verspreid of over een aantal palen met een goede afstand van elkaar worden verdeeld. Als het ruwvoer bijvoorbeeld in een relatief kleine voerbak wordt gegeven, kan een dominant individu het voer gaan bewaken en de grootste hoeveelheid ervan voor eigen rekening consumeren. Er zijn verschillende strategieën om de inname van elk individu veilig te stellen. In een normale losse huisvesting kan de individuele voeding worden verzorgd door de paarden in boxen of speciale voerboxen te brengen wanneer krachtvoer wordt gegeven. Een andere mogelijkheid is om de losse behuizing zo te ontwerpen dat er met behulp van transponders en voerstations automatisch individueel gevoerd kan worden in de weide.

Wanneer het jonge paard de leeftijd van 3 jaar begint te naderen, kan het voerrantsoen worden aangepast aan de werkinspanning van het paard.

De familie KRAFFT GROOV is een goede optie voor het opgroeiende jonge paard, omdat er veel verschillende opties zijn, omdat het ruwvoer en de behoeften van het jonge paard variëren. Op deze manier hoef je het paard niet bloot te stellen aan moeilijke voerwisselingen en kun je tegelijkertijd zorgen voor de dagelijkse opname. Voor degenen die de voorkeur geven aan muesli, raden we in plaats daarvan KRAFFT High Protein Muesli aan.